It's mango time

Even een teken van leven uit het droge, hete en verre Afrika! Hoe gaat het met jullie? Het gaat hier lekker en voel me nog steeds goed, maar bevind me opeens in een land met een negatief reisadvies! Misschien hebben jullie er in het nieuws al wat van meegekregen? Militairen en studenten protesteren tegen de 23 jaar lang zittende president, de zogenaamde ‘democratie’ en het duurder wordende leven. Maar maak jullie geen zorgen, Nanoro is nog altijd veilig, geen hond (kip/varken/ezel) die er hier aan denkt om te protesteren! Het is wel raar om nu hier te zijn, iedereen heeft een mening over de situatie en er worden pittige discussies gevoerd.

Ondanks deze opstand gaat het werk en sociale leven gewoon door. Het goede nieuws is: We zijn begonnen met het verzamelen van de gegevens en wel op 14 april!!! We hebben eerst een intensieve training gegeven aan de fieldworkers, waarin de helft hun kind meenam. Terwijl ik aan de één wat uitlegde, hield ik van de ander een aan mijn haar trekkende baby vast, multi-tasken is een vak. ;) Er waren wat stress momenten voor het team, maar we zijn er met bloed (letterlijk in de vorm van blood samples), zweet (letterlijk) en tranen (bijna) in geslaagd op te starten. Het team heeft nieuwe energie en is blij dat de kop eraf is! We starten rustig op en al gaat het allemaal niet even efficiënt, we komen er met zijn allen wel uit. Als er tijdens stroomuitval geen airco is, gaat het allemaal wel in slow motion. Dan werken we opeens in 46 graden, héét dat het dan is!

Deze hitte zorgt wel eens voor kokende hersenen, wat aan de ene kant een soort van high gevoel geeft, maar aan de andere kant ook wel uitputtend is. Soms verbaas ik mezelf met de gedachte: “fijn, het is maar 42 graden vandaag.”. ;) Een goed bord rijst of maispap (jawel) doen vaak wonderen en geven nieuwe energie en de porties zijn vaak niet zuinig. Ik wil niet weer onherkenbaar terugkomen, dus ik probeer hard te lopen en we spelen nu elke week een potje basketbal. Ik tussen de lange locals, leuke uitdaging ;) Naast mezelf uitputten in de hitte, doen we ook nog relaxte dingen, zoals een picknick bij maanlicht met alleen de geluiden van vogels en andere ondefinieerbare beesten... Brommer rijden (ik mag nu ook zelf :D), theeceremonies, één weekend luxe in Ouagadougou (vóór de ongeregeldheden) en een “fête du masque” bezocht, waar een mysterieuze sfeer hing. Terwijl de zon onderging stonden er zo’n 500 Afrikanen (en Cat en ik, we werden gelukkig niet aangestaard :S) in een grote kring en in het midden dansten maskers met grote slierten pakken waar volgens het verhaal ‘de voorouders in leefden’, spannend... Terwijl het stof opstoof maakten mensen muziek en dansten, dit is iets wat me nog lang zal bijblijven!

Verder bij één van de collega’s in zijn geboorte dorp uitgenodigd en nog meer traditioneel bier gedronken (dolo), handjes geschut en huwelijksaanzoeken vriendelijk afgeslagen. Ik twijfel nog wel over dat ene aanzoek waarin ik gevraagd werd iemands 4e vrouw te worden. Klinkt aantrekkelijk toch? ;) We mochten onze eigen parelhoen uitzoeken… en terwijl we richting markt liepen hoorde ik de brader de vleugels van de nog levende parelhoen breken, brrr. Meest bizarre ontmoeting was die met een jongen die een beetje Nederlands sprak! Hij heeft stage gelopen bij een aardappel boerderij ergens in Flevoland. Hierdoor was meneer pomme du terre helaas besmet met boeren opvattingen als “je bent een homo als je een oorbel in je rechteroor draagt”...

De meesten Burkinabé behoren tot de Moosi stam en één van de gewoonten van de Moosi is geven aan elkaar. Als er iemand langs komt, wordt er altijd wel wat voor me meegenomen. Koekjes (ze kennen me ondertussen redelijk..), kura kura (gefrituurde pindakaas ringen hmm), sinaasappels uit Ouaga, fruit van de Baobab boom en ander eten. Natuurlijk is er een ongeschreven regel dat je ook wat terug geeft, al is het maar iets kleins. Mensen uitnodigen voor eten is ook een optie en dat is zeker iets waar mensen altijd blij mee zijn. Waar we ook nog steeds blij van worden zijn mango’s, daar kunnen we ondertussen in zwemmen!

Afgelopen weekend in Bobo Dioulasso geweest, echt een super weekend, voelde als een soort van korte uitvlucht uit het dorp. Hele relaxte sfeer en genoten van een enorme regenbui (met hagel!), uitgaan, muziek en lekker eten.

Verder ben ik nog steeds in Afrika en heerst de armoede, water raakt op, alle dammen zijn uitgedroogd en waterputten raken leeg. Hoe langer ik hier ben, hoe meer de armoede tot me door dringt. Het is af en toe moeilijk om dit van dichtbij mee te maken en om te accepteren dat er nu eenmaal een groot verschil is en ik daar niet zoveel aan kan doen. Wat me opvalt is dat het leven echt gewoon doorgaat en mensen blijven sterk en optimistisch, er is geen andere optie. Ik kan hier alleen maar heel veel nederig respect voor hebben. Mijn verdere gedachten over Afrika ga ik jullie besparen, die zijn te lang ;)

Lieve mensen, hoop dat het goed gaat met jullie en hopelijk over een maandje zie ik jullie weer!

Hele dikke kus